NLHet Nieuwsblad: Het grote rusthuisdossier
Deel 5: Thuiszorg als alternatief voor rusthuis
Roemeense verzorgster in huis voor 3.400 euro per maand: “Zodra ik ‘s morgens ‘Elena’ roep, komt ze helpen”
‘Thuiszorg is het nieuwe mantra in de ouderenzorg. En na de desastreuze gevolgen van de pandemie in de rusthuizen afgelopen jaar is dat nóg meer het geval. Gespecialiseerde firma’s spelen daar handig op in door inwonende thuiszorg te verkopen. Ze importeren daarvoor goedkope Oost-Europese werkkrachten. Voor 3.400 euro per maand kunnen Vlaamse senioren zo thuis blijven wonen met de klok rond assistentie. Toch zijn er veel vraagtekens bij het systeem.’
‘De ogen van Godelieve Geraets (85) krijgen een strijdbare glans wanneer het over rusthuizen gaat. “Ik was al ingeschreven in een woonzorgcentrum, maar ik wilde echt niet gaan”, zegt de gepensioneerde lerares. ….’
Lees hier het volledige artikel, gepubliceerd op 02/04/2021 in Het Nieuwsblad
En nu de puntjes op de ‘i’ gezet
Eindelijk, het artikel waarvoor ik enkele dagen geleden een onaangekondigd telefonisch interview gaf, is gepubliceerd! Maar het euforisch gevoel verdween al snel toen ik mijn naam zag verschijnen met iets verder een ondertitel ‘mensenhandel’. Ik ben in shock…
Een zo vlot en aangenaam interview verandert naar een artikel met toch wel een bittere ondertoon.
De waarheid met een flinke saus sensatie.
In dit blog neem ik de vrijheid om de saus van het artikel te halen en om een aantal zaken te verduidelijken.
‘Het loonverschil is te groot’, ‘ze importeren daarvoor goedkope Oost-Europese werkkrachten’
Het is inderdaad zo dat wij momenteel voornamelijk met Roemeense en Bulgaarse dames samenwerken. Deze persoonlijk assistentes hebben in hun thuisland vaak een pensioen van 250 euro of verdienen maandelijks max. 500 euro. Door in België te komen werken voor een loon, zoals u in het artikel kon lezen, van 1800 euro bruto (+ kost en inwoon), kunnen deze mensen hun financiële situatie enorm verbeteren.
Wie zijn deze persoonlijk assistenten? Het zijn voornamelijk dames tussen de 40-65jaar oud die vaak voor de volgende redenen komen werken: afbetalen hypothecaire lening, betalen studies van hun kinderen, opzij zetten/aanvullen van hun pensioen .
Deze inwonend assistenten komen dan voor x aantal maanden/jaren naar België en hebben daarna vaak een financieel betere thuissituatie.
Ik hoor u dan denken, waarom geen Belgen?
We willen graag met Belgen werken. Echter, de kandidaten die zich aanmelden, zoeken vaak ‘9-5’-jobs en verliezen hun interesse als ze horen dat het om een ‘inwonende’ job gaat.
Qua verloning verdient een Belg, Roemeen of Bulgaar exact hetzelfde bij ons.
‘Mensenhandel’
Het is mogelijk dat ‘mogelijk misbruik’ in deze sector valt onder de noemer ‘mensenhandel’. Ook al begrijp ik niet goed waarom deze term in dit artikel en deze context een ondertitel verdiende. De persoonlijk assistentes melden zich vrijwillig aan bij één van onze recruiters nadat ze een vacature hebben gezien. Na een volwaardige screening (CV, motivatiebrief, referenties, blanco strafblad, foto’s, meerdere interviews) komen ze pas in aanmerking om via ons te starten als persoonlijk assistente.
Deze persoonlijk assistentes krijgen een Belgisch arbeidscontract, verloning volgens Belgische loonbarema’s, etc. Er is een duidelijke werkgever-werknemersrelatie tussen de zorgvrager en diens persoonlijk assistent.
De term ‘Mensenhandel’ vind ik dan ook een misplaatste ondertitel, die in mijn ogen enkel dient voor sensatie.
‘Het ontbreken van een wettelijk kader’
Wat Mijnheer Knockaert, coördinator van vzw Fairwork Belgium, aanhaalt is correct. Aangezien deze dienst relatief nieuw is in België, heeft de overheid voor deze sector nog geen grote lijnen uitgewerkt zoals bijvoorbeeld in Nederland wel het geval is.
In Nederland wordt deze dienst voor een groot deel financieel ondersteund vanuit de overheid. Hierdoor kunnen veel meer zorgvragers deze dienst wél bekostigen en is er financiële ruimte om de dienst meer en meer te gaan optimaliseren door bijvoorbeeld het organiseren van opleidingen ‘Persoonlijk assistent’.
Om echter Belgen aan te trekken voor deze job, dient er in mijn ogen meer te veranderen. Kijken we even terug naar een model in Nederland waarbij er een rotatie bestaat van 2 vaste persoonlijk assistentes die elke om de week één week werken. Hierdoor zal de interesse in deze job bij Belgische kandidaten enkel maar toenemen omdat een combinatie werk/familie-sociaal leven veel makkelijker in evenwicht blijft.
Enkel…dit kost geld. Geld dat we momenteel, in ons huidig systeem zonder overheidssteun, niet kunnen bekostigen of de prijs van de dienst zou aanzienlijk moeten stijgen.
We staan met deze dienst nog maar in onze kinderschoenen en we kunnen net stappen. Ik ben benieuwd naar de weg die we zullen afleggen met z’n allen.
Met warme groeten,
Julie De Mol
Zaakvoerder Care-Fully